Alabaş

Alabaş

Uşaqlığım, gəncliyim bədii ədəbiyyat (nəsr) oxumaqla keçsə də və bu, ara-sıra ritmlə indi də davam etsə də, “ədəbiyyat” adlana biləcək hadisə mənim üçün həmişə həyəcan dolu sirr olaraq qalıb. Sonralar bu sirri “mətn” səviyyəsinədək müəyyən qədər “aça bildim”: arxasını açmaq isə qismət olmadı. Və ona görə yox ki, bu, mənlik oldu. Yox, bu, nə mənlik, nə də heç kimlik deyil. Bu – hüduddur: hamımızın – oxucunun da, yazıçının da müəyyən qədər (hərə öz imkanı səviyyəsində) yaxınlaşa bildiyi və bütün hallarda keçə bilmədiyi hədd.

Ruhla yükləndirilmiş maddənin istənilən növ daşıyıcısının (insan, heyvan, bitki…) və onlardan törəyən bütün “canlı-cansız” paradiqmaların gələ biləcəyi və dayanmalı olduğu hədd.

Bura – Bərzəxdir. Zaur Bayramoğlu, Alabaş, Elçin, “Fidan”, “Qəbul”, “Qəmə” və “Qəza” üçün də eləcə…